Evrimin içindeyiz. Zira evrimleşen kulaklarımız, burnumuz yahut kullanılmayan uzuvlarımızın körelmesi evrimden sayılmaz, çünkü en fazla zamanla kaybederiz elimizdekini. Kazancımız ise sadece gelişimin tek öğesi zekamızı kullanma becerisidir. Kimi beceriksizce harcar kredisini, kimi kredisi bitmiş halde harcanır.
Kişiliğimizin geliştiği her anın sorgusunda evrimleşme tamamlanacakmış, yaptığımız herşey bizi nihai cevapları bulmaya götürecekmiş gibi derin bir nefes alıp yastıklarımıza sarılıp, keşfetmeyi bırakıp icat etmeye başlayacağımızın hayalleriyle uyku haline gireriz. Sonuçta her yeni keşif, bizi farklılaştıracak; her bir karede minik farkları bulabileceğimiz yeni fotoğraflarımızı çekip başucumuza asacaktır. Araları atlasak ve ilk fotoğraf ile son fotoğrafı karşılaştırsak, aynı insanı görme olasılığımız nedir ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder